Ὁ πνευματικός δυναμισμός τοῦ Κανόνος... Πρωτ. Δημ. Ἀθανασίου

Ο πνευματικός δυναμισμός και ο νηπτικός χαρακτήρας του Παρακλητικού Κανόνα στο Άγιο Πνεύμα του Οσίου Μαξίμου του Γραικού.  

Ο Παρακλητικός Κανόνας στο Άγιο Πνεύμα του Αγ.Μαξίμου του Γραικού, είναι μεστός θεολογικών γνώσεων, «εκτύπωμα αληθινό και γνήσιο των γνώσεων, των χαρισμάτων και της ποιητικής ικανότητας» του Οσίου, ώστε να μπορεί να χαρακτηριστεί «καθαρός ποταμός πνευματικών ορμημάτων». Ο προσευχητικός τρόπος που χρησιμοποιεί ο ποιητής, χαρακτηρίζεται από την ψυχική και νηπτική ευαισθησία, την βιωματική εκφραστικότητα, την εξομολογητική ταπεινότητα των ικεσιών, την ακράδαντη πίστη στην κατάθεση των παρακλήσεων, που είναι βασικά χαρακτηριστικά του Ορθόδοξου προσευχητικού τρόπου.

Ο Όσιος αποτυπώνει στο ποίημά του την αγωνιστική άρση του Σταυρού, των δεινών πειρασμών του και του πολυποίκιλου πολέμου των παθών, που υψώνει την ανθρώπινη ύπαρξη από την απόγνωση στην ελπίδα της σωτηρίας και της απαλλαγής από τα δεινά.

Στο κείμενο κατατίθενται τα αιτήματα με τα δεητικά ρήματα «ικετεύω, κράζω, προσπίπτω, προστρέχω, βοώ» αλλά και η προστακτική επίκληση της λυτρωτικής δυνάμεως της Αγίας Τριάδος, του Παρακλήτου και της Θεοτόκου όπως, «ανάδειξον, απέλασον, απάλλαξον, αξίωσον, αποδίωξον, αγίασον, εμφύτευσον, εξάλειψον, ευδόκησον, εισάκουσον, ζώωσον, θεράπευσον, καταστόλισον, καθήλωσον, κατεύθυνον, κούφισον, κάμψον».

 

Τα ψυχικά και σωματικά νοσήματα στον Παρακλητικό Κανόνα στο Άγιο Πνεύμα

Η αμαρτία είναι το βασικό θέμα που παρουσιάζεται στον Παρακλητικό Κανόνα και θεωρείται σαν αιτία της ψυχοσωματικής ασθένειας. Ο υμνογράφος εξ ονόματος των πιστών, παρακαλεί για την θεραπεία της αμαρτίας και των αποτελεσμάτων της (νόσος, ασθένεια, αρρώστια).

Τα αιτήματα προσευχής για θεραπεία κατατίθενται με ρηματικές προστακτικές (αποδίωξον, σύντριψον).

Σαν ελπίδα, προστασία και σκέπη εξυμνείται η Υπεραγία Θεοτόκος. Ο Όσιος προσεγγίζει το μητρικό και υπερευλογημένο πρόσωπό Της με συστολή, αλλά και με ακαταίσχυντη προσδοκία και βεβαιότητα ιάσεως και σωτηρίας.

Είναι η Θεοτόκος «Αειπάρθενη και Πανύμνητη Μητέρα, η Αγαθή και Αγγέλων υπερτέρα, η Αγνή, η Πάναγνη, η γεννήσσασα των απάντων Ζωή, η Θεοχαρίτωτη Ανύμφευτη Νύμφη, το όχημα της ταπεινώσεως, που γίνεται η θεία μεσίτρια και καταφυγή των πιστών, που γίνεται συγχρόνως και θεία παρηγορία». Αναθέμενος σε Αυτή όχι μόνο ο Όσιος, αλλά και κάθε πιστός, δεν αστοχεί στην λύτρωσή του από τα δεινά και τα νοσήματα, γιατί Αυτή απλόχερα επιχεει ιάματα και γίνεται αρωγός στην αγωνιστική άρση του σταυρού των αρρωστημάτων.

Στον συγκεκριμένο Κανόνα συναντούμε πάθη σωματικά και πάθη ψυχικά. Και τα μεν σωματικά πάθη περιγράφονται ως  «σαρκός της αθλίας διανοήματα» και «άνομες κινήσεις σαρκός», τα δε ψυχικά πάθη αναφέρονται ως εξής:

«Πάθη και πνεύματα οδύνης, δεινοί λογισμοί ανομίας, υπερηφάνεια, οκνηρία, οίηση, έπαρση, αλλαζονεία, θράσος, υπεροψία, φαρισαϊκή υποκρισία, σκληρότητα καρδίας, σκοτασμός πλάνης, λογισμοί κακίας, κενοδοξίας».

Ο «ασθενής νούς» και «οι ασθενούσες φρένες» κατά τον Υμνογράφο, δημιουργούν σκληρότητα καρδίας, σκότος ψυχής, ύπνο και αισχίστη δίωση (λεηλασία) ανόμων λογισμών και κακία ψυχής.

 

Ο νηπτικός χαρακτήρας του κανόνα του Αγίου Μαξίμου

Το ήθος του Αγίου Ποιητή διαμορφώνει και καθορίζει και το ύφος του συγκεκριμένου θρησκευτικού ποιήματος. Το ύφος των Τροπαρίων κάθε ωδής του Κανόνα είναι έντονα λυρικό και παρακλητικό, με έντονο νηπτικό χαρακτήρα, χωρίς να καταντάει πεζό και ανιαρό.

Ο άγ. Μάξιμος δεν εκτρέπεται σε ρητορισμούς, ούτε σε εξεζητημένα σχήματα. Ο έντονος νηπτικός χαρακτήρας του Κανόνα οφείλεται στο γεγονός, ότι ο Άγιος απέκτησε πλήρη επίγνωση ότι εκπληρώνει θείο θέλημα, μετά από σχετική θεία πληροφορία.

«Βρισκόμενος σε άκρα ταπείνωση πνεύματος, έβαλε στην καρδιά του ότι αυτός είναι ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη, ταπεινούμενος με θεία επίγνωση, ότι ο Κύριος επέτρεψε τα δεινά, διότι, μέσα από το δρόμο της άκρας ταπείνωσης, ήθελε να τον οδηγήσει στην ηθική τελειότητα. Ἐγκλειστος και τέλειος ησυχαστής, προσευχόμενος έμπονα, με αλάλητους στεναγμούς της καρδίας και αδιαλείπτως, με τη νοερά από τα βάθη της καρδίας επίκληση του ονόματος του γλυκυτάτου Νυμφίου του Ιησού Χριστού…

Ο Άγιος Μάξιμος ήταν ανάμεσα στους λίγους Οσίους που διεξήγαγαν τον πνευματικό τους αγώνα χωρίς οδηγό και συμπαραστάτη. Χωρίς πνευματικό πατέρα προς χειραγωγία, χωρίς Γέροντα για να πει τον λογισμό του – κατά το κοινώς λεγόμενο – για παρηγορία και ενίσχυση στην άρση του Σταυρού. Αλλ’ ακόμη χωρίς συμπαράσταση από αδελφούς ομοϊδεάτες, κατά το «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά και τετειχισμένη». Αυτό διήρκεσε πολλά χρόνια, όσα του είχε απαγορευθεί η κοινωνία με τους πιστούς. Παράλληλα στερείτο και αυτού του όπλου της συμμετοχής στη Θεία Ευχαριστία…

Ο Μάξιμος πάλευε ΜΟΝΟΣ εν μέσω «θηρίων πολλών», που επιβουλεύονταν αυτόν καθημερινώς μέχρι θανάτου. «Έξωθεν μάχαι» «ετηρείτο εγκάθειρκτος εν δεσμοίς και εθανατούτο διά του ψύχους, του καπνού και της πείνης», αλλά και «έσωθεν φόβοι», μήπως και γογγύσει κατά του Θεού για το πλήθος των δοκιμασιών, μήπως παραβιάσει τις εντολές του Θεού οργιζόμενος εναντίον αυτών που τον αδικούσαν, υβρίσει αυτούς ή μνησικακήσει εναντίον τους, αλλά και όλος ο υπόλοιπος συρφετός των παθών μαινόταν εναντίον του Αγίου, μόνου αυτού παλαίοντος. Γιγαντιαία η μάχη, όχι μόνον απροσπέλαστες, αλλά και απερινόητες για μας οι συνθήκες του αγώνα του Αγίου, αλλά νίκησε με τη συμμαχία του αγαπήσαντος αυτόν Κυρίου, και δόντος Εαυτόν εις θάνατον υπέρ πάντων»…

Γνώριζε ως γνήσιος Αγιορείτης μοναχός ότι:

Α. Ο αληθινός προορισμός του Χριστιανού είναι να αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα και πως κανένα καλό έργο δεν φέρνει τους καρπούς του Aγίου Πνεύματος, αν δεν γίνεται για την αγάπη του Xριστού.

Β. Για την Ορθοδοξία δεν υπάρχει θρησκευτική ζωή αυτονομημένη και ανεξάρτητη από το Άγιο Πνεύμα. Μόνο η χάρη του Αγίου Πνεύματος μας κάνει αληθινούς πνευματικούς ανθρώπους. Μόνο η χάρη του Θεού αγιάζει τούς ανθρώπους, διαμορφώνει ένα σεμνό και αληθινό ήθος και δίνει αληθινό νόημα στη κάθε πράξη μας. Το Άγιο Πνεύμα μας εισάγει σε μία νέα ζωή. Είναι «Πνεύμα ενεργούν».

Γ. Κάθε αυτονόμηση από το Άγιο Πνεύμα στην πνευματική ζωή είναι μία πλάνη και οδηγεί σε πλήρη αποτυχία.

Δ. Το Άγιο Πνεύμα είναι το «ύδωρ το ζων», που ζωοποιεί «πάσαν σάρκα», που ανακαινίζει τον κόσμο μας και τον μεταμορφώνει από κόσμο φθοράς και έρημη χώρα σε Εδεμικό Παράδεισο. Μεταμορφώνει τους ανθρώπους από βιολογικές «σάρκες» σε πνευματικές προσωπικότητες.

Για τον Όσιο Μάξιμο το Άγιο Πνεύμα είναι ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, «το Πάνσεπτον, το Παντουργόν, το Παντεπίσκοπον, το Υπερσοφόν, το Απειρόδωρον, το Απειράγαθον, η Αυτοζωή και η Πηγή της Ζωής»…

 

Απόσπασμα από το εκδοθέν βιβλίο

Ὁ Ἅγιος ὁμολογεῖ, ὅτι:

Εὐρίσκεται  εἰς ἀπύθμενον βάθος παραλογισμοῦ καί ἀπροσεξίας (Ἱλάσθητι,…τῷ παραλογισμῷ  καί  ἀπροσεξίας κειμένῳ εἰς βάθος ἀπύθμενον… α5).

Ὁ λογισμός  του  εἶναι  ἐσκοτισμένος  καί ἔτσι ὁ  ἴδιος εὐρίσκεται  εἰς  δύνην (Ἐσκότισμαι δεινῶν λογισμῶν ἀνομίας, ὅθεν  καί οἰκτρόν πτῶμα κεῖμαι ἐν δύνῃ…α4). Διά  τοῦτο  δέεται τοῦ Θεοῦ «…καταστόλισον νοῦν τῷ πάθει αἰχμαλώτῳ…» γ2· Οἶμοι  τῷ  ἀθλίῳ, τόν  νοῦν κατειλημμένῳ συγχύσεως δεινῆς  καί  πίπτοντι παντοίοις κακοῖς

… στ5).

Ἡ ψυχή του εἶναι γεμάτη βεβήλων παθῶν (Γέμων  τῆς σαρκός  παθῶν τῶν βεβηλούντων ψυχήν τήν  ἐμήν…γ3), ἐσπιλωμένη καί ἐφθαρμένη  (…καθαίρουσα ψυχήν δισαριθμήτου σπιλώσεως… δ6· …τήν φθαρεῖσαν πάθεσι  καί  παναθλίαν  ψυχήν  μου… θ7), ἔτσι  εἶναι  νεκρά  καί  ἀναδύει ὀσμήν  ἀποσυνθέσεως (…ψυχήν ὄζουσαν, …πάθεσι μιαροῖς  νενεκρωμένην…γ6) καί ὁμοιάζει  μέ  ἔρημον γῆν (…ψυχῇ τῇ  ἐμοί δέ, ὡς  γῇ  ἐρημωτάτῃ… η3).

Οἱ  ὀφθαλμοί  τῆς  ψυχῆς  του εἶναι ἐσκοτισμένοι, λόγῳ  τῆς «ἐν ἀνομίαις» μακρύνσεώς  του  ἀπό  τόν  Θεόν (Αὐγασθῆναι τῆς ψυχῆς τά ὄμματα αἰτοῦμαι, ὅτι  διέφθειρα Σοῦ μακρυνθέντος  ἐν  ἀνομίαις…γ5).

Η σάρκα του ταλαιπωρείται από ενθυμήσεις ἁμαρτιών και σκέψεις  ἀθλιότητος (…φόβῳ  καθήλωσον  σαρκός  μου  τῆς  ἀθλίας, διανοήματα  ἄθλια  καί  ἐνθυμήσεις… δ3· Ἐμπαθεῖς λογισμούς  καί σαρκός  μου ἀνόμους  κινήσεις… ζ7).

Ὡς μακράν εὐρισκόμενος ἀπό  τοῦ  Κυρίου εἶναι  ἀπολύτως δυχτυχής (…Κυρίου μακρυνθέντος τάλαινος  ἐμοῦ, τῷ σκοτασμῶ τῆς πλάνης… δ7) καί βιώνει αἰσχροτάτη καταστροφή (…κἀμοῦ  ἐκαθάρισον καρδίαν ἀνόμων λογισμῶν διώσεως  αἰσχίστης… η1).

Εἶναι  δεσμώτης  καί ἁλυσοφόρος (Ὁ  σκότει  δεσμούμενος ἁμαρτημάτων,…τοῦ βάρους τε τῶν ἁλύσεών μου, ἐλέει Σου κούφισόν με… ε2).

Εἶναι  παραβάτης  τῶν  ἐντολῶν  τοῦ  Θεοῦ  καί  δι’ αὐτό βιώνει  κλονισμόν ψυχῆς (…διά  παντός τοῦ δούλου Σου ψυχήν τήν κλονουμένην, ἐπί τῶν  θείων  ἐντολῶν  τυγχάνω  παραβάτης… ε6).

Ἔχει νικηθεῖ ἀπό τά  σαρκικά  πάθη  καί δι’ αὐτό ἔχει κατακριμνησθῇ εἰς  ἐσχάτην ἄβυσσον, ἐπειδή παρέβη τούς πρός Χριστόν ὄρκους τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος  καί  τοῦ Μοναχικοῦ Σχήματος (Νενίκημαι τοῖς πάθεσι τῆς  σαρκός,…βεβυθισμένος ἐνυπάρχων τε ἐσχάτῃ  ἀββύσῳ…στ1·…τῷ πτώσει φοβερᾷ κειμένῳ  καί βιοῦντι, ὄρκους  πρός  Αὐτόν ἀφρόνως  παραβάντα…στ6).

Τελικά ὁμολογεῖ, ὅτι εἶναι ὁ πάντων τῶν ἀνθρώπων πλέον φιλάμαρτος (…τόν φιλάμαρτον ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους… η7), ὅτι ἔχει ὑπερβεῖ εἰς τήν ἀνομίαν τήν Πόρνην καί τόν Ἠσαΰ (…τήν Πόρνην ὑπερβάντα  καί  Ἠσαΰ  ἀνομίᾳ… η6) καί  ὅτι ἡ  καρδία  του  ἔχει πορωθεῖ (Ἐλέησον, Σῶτερ,  ἐμήν καρδίαν, λίθου  ἀρραγοῦς σιδήρου τε σκληροτέραν… ζ2). Ἔτσι καταφεύγει  πρός  τόν Κύριον ὡς ὁ ἐλάχιστος  τῶν  δούλων  Του (…ὁ δοῦλος  Σου, ὁ  σποδός  ἐνυπάρχων, φόβῳ κείμενος τῶν πάντων ὑποκάτω… θ2) καί  δέεται ὅπως εἰσακουσθῇ ἡ δέησίς του (Ἴδε  δούλου Σου πένητος  δέησιν… θ8)  καί ὡραϊσθῇ τῆς ψυχῆς του ἡ κακία (Ὠράϊσον ψυχῆς  τῆς  ἐμῆς  τήν  κακίαν… θ6), διά τῆς ἀπαλλαγῆς  της  ἀπό  παντός  βεβήλου ἔργου (δεόμενος βεβήλου ἔργου ἀπαλλαγῆναι… ζ4» (Καθηγητής Βλάσιος Σαββίδης).

Το νηπτικό έργο του Παρακλήτου, περιγράφεται πλήρως στο υμνογραφικό ποίημα του Αγίου Μαξίμου. Έτσι το Άγιο Πνεύμα.

Α. Ἀπαλάσσει τήν ψυχή ἀπό τά πάθη καί τούς ἀνόμους λογισμούς.

Νενίκημαι παθῶν * καί πνευμάτων ὀδύνης, * ἅτινα ψυχήν * τήν ἐμήν τυρρανοῦσι · * ἡ σωτηρία μου ὁ Θεός ὑπάρχεις μόνη, * Παράκλητε Ἀγαθέ, τῶν Σῶν δούλων ἡ δόξα, * εἰς Σέ, ὡς Θεῷ, ἐπαφίημι. (Α3).

Ἐσκότισμαι δεινῶν * λογισμῶν ἀνομίας, * ὅθεν καί οἰκτρόν * πτῶμα κεῖμαι ἐν δύνῃ· * διό καθικετεύω Σέ ῥυσθῆναι ἐν τάχει, * ἀσθενείας ἧς κατέχει * νοός μου πασχούσας φρένας, * ἵνα γαιρέρω Σε ἐνθέοις ἄσμασι. (Α4).

Β. Χορηγεῖ τήν ταπείνωση καί καλλιεργεῖ ἁγιοπρεπεῖς λογισμούς.

Γέμων Των σαρκός παθῶν Των βεβηλούντων * ψυχήν ἐμήν, διάλυσιν αἰτοῦμαι * καί ἐξαφάνισιν πάντων ἅ μέ μολύνουσι, * ἱκετεύω Σε καί ὑπερηφανείας * ἄμοιρον δεῖξον με, * Σέ τόν κριτήν Δεσπότην. (Γ3).

Ἡσυχίᾳ ψυχης καί λογισμοῖς εὐλαβείας, * καταστόλισον νοῦν τῷ πάθει αἰχμαλώτῳ, * δωρήμασι ἐνθέοις τοῖς Σοῖς, Παντελεήμων, * ἵνα ἐπαξίως ὑμνῶ Σε καί δοξάζω, * ἁγιοπρεπῶς * ὡς ἁρμόζει Σοι τῷ Παρακλήτῳ. (Γ2).

Γ. Σώζει τήν ψυχή ἀπό τήν ἀπώλεια, λόγῳ τῆς πνευματικῆς ἀπροσεξίας.

Ἱλάσθητι, Ἀγαθή, * Σοί βοῶ, ἰλάσθητί μοι, * τῷ παραλογισμοῦ * καί ἀπροσεξίας κειμένῳ * εἰς βάθος ἀπύθμενον, Θεοτόκε Μαρία, * καί ἀπό τῆς αὐτοῦ διώσεως σῶσον Σόν δοῦλον, * τῷ Σοί, Μῆτερ, προσπίπτοντι. (Α5).

Δ. Συγκρατεῖ καί ἐξαφανίζει τίς ὁρμές / πάθη τῆς ψυχῆς.

Ρῦσαι τοῖς σεπτοῖς ἠνίοις Σου ΚΑΙ θείοις, * ὁρμήματα ψυχῆς, χαλινῷ δέ Σοῦ φόβου, * Σύ μέ συγκράτησον, ἵνα μετ ‘εὐλαβείας * καί διανοίας καθαρᾶς * ὕμνους Σοί προσάγω, * τῷ εὐεργέτῃ, * θεῖε Παράκλητε . (Γ4).

Ε. Φωτίζει τήν ἐσκοτισμένη ψυχή καί τήν σώζει οπό τούς ακάθαρτους δαίμονες.

Γέμων Των σαρκός παθῶν Των βεβηλούντων * ψυχήν ἐμήν, διάλυσιν αἰτοῦμαι * καί ἐξαφάνισιν πάντων ἅ μέ μολύνουσι, * ἱκετεύω Σε καί ὑπερηφανείας * ἄμοιρον δεῖξον με, * Σέ τόν κριτήν Δεσπότην. (Γ3).

Διάσωσον, * ἀπό κακῶν τόν δοῦλον Σου, Παράκλητε, * τόν ἀγρίως καί συνεχῶς ὑπό δαιμόνων προσβαλόμενον, * αἰσχροῖς λογισμοῖς καί φαντασίαις ἀθλίαις. (Γ8).

Ναόν Της Σῆς * χάριτος ἐσκοτισμένην, * ποίησον ψυχήν, * Παράκλητε, Σοῦ δούλου, * μανίας δεινῆς τό σκότος ἐκδιώκων, * φωτίζων φωτί, φωτός πηγή ὑπάρχων, * ὁμοῦ τῷ Πατρί * καί Λόγῳ τιμωμένη. (Ε3).

Στ. Ἀπαλάσσει ἀπό τά μιαρά ἔργα καί τά σαρκικά πάθη – Ζωοποιεῖ τήν νενεκρωμένη ψυχή.

Θεέ  Ἀγαθέ, * ἡμέρας καί νυκτός τε * κινοῦσι εἰς ὀργήν * παμμίαραί μου πράξεις * καί λόγοι τήν Σήν πρός με μακροθυμίαν· * Σοί οὖν ἐκπλιπαρῶν * προσπίπτω καί βοῶ Σοι, * ἐχθίστης αὐτῆς * ἀπάλλαξον ἀτιμίας. (Ε4).

Νενίκημαι τοῖς πάθεσι Της σαρκός, Σῶτερ μου, * βεβυθισμένος ἐνυπάρχων τε ἐσχάτῃ ἀβύσσῳ, * Αὐτός με ζώωσον θερμῶς καθικετεύω, * ῥύαξι τῆς Σῆς * πηγῆς τῆς ζωοδόχου, * ἀρδεύων τήν ἐμήν * ψυχήν τήν καιομένην. (Στ1).

Ζ. Καλλιεργεῖ τήν μετάνοια, πού εἶναι βασική προϋπόθεση τῆς θεραπείας τῆς ψυχῆς.

Καρπούς μοι δίδου, Παράκλητε μετανοίας, * ψυχήν καί ζωήν ἐμήν βεβηλωμένην, * καθαῖρον, Ἀγαθέ, βεβήλου ἀντικειμένου, * τάς ἀπό νεότητος κινήσεις τάς βεβήλους, * ἅς τρόποις πολλοῖς * ἐμέ ἔπλησεν ῥύπου. (Στ4).

Η. Λυτρώνει τόν νοῦ ἀπό τήν σύγχυση καί τόν πνευματικό κλυδωνισμό τῶν λογισμῶν.

Οἶμοι τῷ ἀθλίῳ, τόν νοῦν κατειλημένῳ * συγχύσεως δεινῆς καί πίπτοντι παντοίοις * κακοῖς, ὡς ἡ ναῦς θαλάσσῃ κυματώδει * καί πνεύμασι σφοδροῖς * παντί κλονιζομένῃ · * Παράκλητε Ἀγαθέ, * ἐκλύτρωσον με ἐν τάχει . (Στ5).

Θ. Ἐλευθερώνει ἀπό κάθε κακία – Μεταμορφώνει τήν σκληρότητα τῆς ἁμαρτωλῆς καρδιᾶς.

Ναόν με δεῖξον, Σῶτερ, Πατρός ὁ Λόγος,* παθῶν τε ἐλεύθερον, κακίας τῆς τοῦ ἤθους,* ἁγίαις δωρεαῖς τοῦ θείου Παρακλήτου,* πλουτίζων με τόν ἄδοντα Σοί εὐφροσύνως · * ὁ τῶν Πατέρων Θεός, εὐλογητός εἶ. (Ζ1).

Ἐλέησον, Σῶτερ, ἐμήν καρδίαν, * λίθου ἀρραγοῦς σιδήρου τε σκληροτέραν, * γλυκύτητος δέ πλήρωσον, ἵνα κραυγάζω * σωζόμενος, Σοί τῷ μόνῳ εὐεργέτῃ · * ὁ τῶν Πατέρων Θεός, εὐλογητός εἶ. (Ζ2).

Ι. Διώχνει ἀπό τήν ψυχή τούς καταστροφικούς λογισμούς καί ἐλευθερώνει ἀπό τούς λογισμούς ὑπερηφανείας.

Καταστροφικῶν ἐπιθέσεων ῥῦσαι, * ἐχθρῶν ἐμέ νικούντων τῶν ἀοράτων·* ψυχῇ τῇ ἐμοί δέ, ὡς γῇ ἐρημωτάτῃ, * τήν χάριν Σου ἐμφύτευσον τήν ζωηφόρον, * Παράκλητε σεπτέ, ὁ Θεός, καταδέχου. (Η3).

Ἤρθησαν ὑπέρ κεφαλήν μου ἀθλίαν * Βελίαρ λογισμοί πάθους κενοδοξίας * Σύ, Δέσποτα οἰκτίρμων, θεράπευσον ψυχήν μου * δαιμόνων ῥυπαρῶν βολαῖς τήν ὀχλουμένην, * ὅν τρόπον, Ἀγαθέ, Σύ ἐπιγινώσκεις. (Η5).

ΙΑ. Εἶναι Παρηγορητής – Βοηθός – Στήριγμα.

Ἰδεῖν ἀξίωσον * Σῶν δικαίων τήν δόξαν, * καί εὐαρεστησάντων Σοι * ἐν οὐρανοῖς ἑορτήν · * ὑμνεῖν Σε μετ’αὐτῶν * δώρησαι, θεῖε * Πανάγιε Παράκλητε, * δοῦλος ὁ Σός ἐκζητεῖ · * ὅπως Σε συμφώνως δοξάζομεν. (Θ5).

ΙΒ. Εἶναι Διδάσκαλος θείων δογμάτων καί ἠθῶν – Ἀπαλάσσει καί ἐξαλείφει ἀπό τήν ψυχή κακίες καί ἀδυναμίες.

Ἀγαθότητα * ἠθῶν καί τοῦ Σοῦ νόμου * διδαχήν καί νόησιν * θείων Σου δογμάτων, * δίδαξον, Παράκλητε, * ὅπως θεαρέστως * ὑμνῶ Σέ τόν Θεόν, * τόν ἕνα τῆς Τριάδος · * Ἥν συμφώνως δοξάζομεν. (Θ9).

Ώράϊσον ψυχης * τῆς ἐμῆς τήν κακίαν, * φόβον ἀποδίωξον * ἀπό αὐτῆς τοῦ κακοῦ, * ἀδυναμίαν δ’ἐξάλειψον * καί τῷ στεφάνῳ * τῶν ἀρετῶν, Παράκλητε, * κατακόσμησον · * ὅπως Σέ συμφώνως δοξάζομεν. (Θ6).